Podsumowanie roku i trochę o świętach.

Bardzo dawno mnie tu nie było. Trochę zapomniałam o tym miejscu, a ponieważ zbliża się koniec roku kalendarzowego, chciałam zrobić małe podsumowanie i powspominać.

Pierwszy trymestr był koszmarny i nijaki - zima, nieróbstwo, marazm, powolne uświadomienie sobie, że niedługo matura i wypadałoby wziąć się do roboty. Dopiero pod jego koniec się zabrałam za naukę jako-tako. Potem w końcu nadszedł czas egzaminów i muszę przyznać, że było to dla mnie mocno stresujące i czułam presję, że muszę zdać, bo to ostatnia szansa. W szkole myślałam, że nie wyrobię, że ucieknę i nie napiszę, bo nie dam rady tam wytrzymać, ale udało się, zarówno napisać, jak i ostatecznie zdać, o czym dowiedziałam się w czerwcu. Wyniki nie były najlepsze, ale nie miało to dla mnie większego znaczenia już, bo cieszyłam się, że mam to z głowy, raz na zawsze.

Początek wakacji był nudny, dopóki nie pojawił się w naszym domu mój pierwszy kot - sphynx kanadyjski. Nigdy wcześniej nie miałam kota, w dodatku tak łysego i dziwnego. Zakochałam się od pierwszego wejrzenia w tym małym szczurze. Wszystkim sceptykom serdecznie polecam, bo niesamowicie przyjazna i wierna rasa. W międzyczasie straciłam całkowicie kontakt z bliską koleżanką, którą znam odkąd poszłyśmy do podstawówki. Nie odzywa się od czerwca i do tej pory nie wiem, z jakiego powodu, ale zrezygnowałam z dalszych prób kontaktu, gdy nie odpisywała nawet na prośby o potwierdzenie, czy wszystko z nią w porządku. Z braku laku w sierpniu udało mi się złapać pracę, dość przypadkowo, ale do dziś ją mam. Nic wielkiego, bo sprzedaję alkohol w sklepie raz na parę dni, ale zawsze coś. Mam miłą szefową i elastyczne godziny pracy, więc mogę godzić ją ze studiami, na które się dostałam i od października uczęszczam. Udało mi się zrealizować plan sprzed paru lat i, za kolejnych kilka, będę psychologiem klinicznym. Podoba mi się na studiach. Pierwsza sesja przede mną.

Nadal jestem z moim chłopakiem i mam nadzieję, że prędko się to nie zmieni. Różnie między nami bywało, ale myślę, że jest lepiej, niż gorzej. Z ojcem nie utrzymuję kontaktu, ale tutaj lepiej już raczej nie będzie. Nie żałuję. Nie ma czego. W domu chaos i w tym miesiącu działo się naprawdę sporo, bo o mały włos nie rozpadła nam się rodzina, a mamy nowego domownika - szczeniaka. Zrobił mi się mały zwierzyniec i czasem można zwariować.

Psychicznie czuję się dużo lepiej. Nie ma we mnie aż tyle strachu i stresu, mogę zrobić dużo więcej i dać więcej od siebie innym. Długa droga jeszcze przede mną, by wszystko poukładać, wrócić do normalnego życia i przestać być aspołeczną, ale najgorsze już chyba za mną. Powoli odzyskuję równowagę.

Święta były bardziej rodzinne, niż gdy spędzaliśmy je we trójkę w domowym zaciszu rok temu i brakowało mi wtedy większego grona, wystawnego stołu, kolęd i całej tej świątecznej otoczki. Nie sądziłam, że będę tęsknić za tą nudą przy stole i uczuciem pełnego żołądka, więc w tym roku szczerze nie mogłam doczekać się Wigilii.

Wszystko powoli wraca do normy. Ten rok był zdecydowanie lepszy i oby następny był jeszcze lepszy.

P.S. Dostałam komiks o Egonie Schiele prosto od ciotki z Niemiec. Najlepszy moment, by nauczyć się niemieckiego.

Krótki powrót.

Człowiek jest wspaniałym psychologiem , obserwatorem i sprzedawcą nadziei, w którą sam nie potrafi uwierzyć, pomimo szczerości własnych słów. Wiara jest tak kruchą rzeczą, a elementarną, wydawałoby się, by móc przeżyć, szczególnie wiara w sens ludzkiego istnienia.  Jeśli życiem rządzi przypadek, to nieistotne są nasze pragnienia i działania, tak jak w kwestii przeznaczenia, na które nie ma się wpływu. Jeśli zaś jesteśmy kowalami swego losu, to wszystko jest możliwe, a przynajmniej tak się zakłada, by wierzyć, że coś na tym świecie jesteśmy w stanie zmienić. To właściwie jest bez znaczenia. Nie ma hedonizmu pozwalającego utrzymać chęć istnienia.

Podobno każda osoba jest jak plastelina, którą od najmłodszych lat formuje się, starając się stworzyć najodpowiedniejszy kształt, najczystszą i najlepszą formę, aż w końcu plastelina ta zastyga i twardnieje, a razem z nią przypadkiem zrobione rysy, otarcia i defekty. Ogromną część mnie stanowią wady, tworząc osobowość i moje ,,ja’’. Nie da się odciąć od nich, nie przestając być sobą. Nie wiem tylko, czy chcę sobą być i czy chcę być w ogóle, czy to tylko strach.

Nie wiem nawet, kiedy napisałam te słowa, ale znalazłam je w swoim komputerze, szukając czegoś zupełnie innego i myślę, że są warte przemyślenia. Dawno mnie tutaj nie było. Być może nie miałam nic ciekawego do przekazania, a tak właściwie to trochę zapomniałam o tym miejscu, choć wiem, że część z Was o mnie pamiętała, co jest bardzo miłe. Co u mnie słychać? Niektóre rzeczy są po staremu - wieczna sinusoida wzlotów i upadków (choć ciągle odnoszę wrażenie, że tych drugich jest więcej), roztargnienia, niestabilności emocjonalnej, a jednocześnie czuję, że rodzi się we mnie mały promyk nadziei i rozpala powoli, bardzo powoli moje wnętrze i to mogę zaliczyć do czegoś nowego. Poza tym, jestem w trakcie zdawania egzaminu dojrzałości i powinnam pisać w tym momencie coś zupełnie innego, niż notkę na bloga, więc... to by było na tyle, przynajmniej na razie.

***

Bywają dni, że mogłabym godzinami rozpamiętywać to, co wydarzyło się kiedyś, jak kiedyś było wspaniale, inaczej, lepiej. Bywają też dni, kiedy zmiany w teraźniejszości dobijają tak mocno, że nie chce się nic. Mogłabym godzinami zanudzać każdego, ile straciłam ostatnimi czasy, ile ważnych rzeczy się skończyło, spodziewanie mniej lub bardziej, ile razy uświadomiłam sobie swą naiwność na różnych płaszczyznach i pluć sobie za każdym razem w brodę. Od dawna nie spotkało mnie nic naprawdę dobrego, nic, co pozwoliłoby mi na odrobinę motywacji do działania i nadziei na cokolwiek w przyszłości. Właściwie, to czuję się trochę tak, jakbym straciła już wszystko. Wszystkie szanse, wszystko to, co jakoś udało mi się osiągnąć. Nigdy nie traktowałam rzeczy i stanu jako pewnik, bo życie nauczyło mnie, że sytuacja może zmienić się diametralnie w przeciągu sekundy, pod wpływem drobnostki, czasem nawet bez większego powodu. Niestety już nie wierzę, że rzeczy dzieją się ,,po coś''. Może powinnam zacząć uczyć się na błędach i w końcu otworzyć oczy. Ale nie sądzę, by prędko to nastało.

Ch**owo, ale stabilnie.

Moje życie, jak w tytule, i jak wiadomo to już od jakiegoś czasu, jest dosyć mdłe, nijakie, szaro-bure, nudne i, w gruncie rzeczy, nie mam nawet szczególnie o czym pisać, jeśli chodzi o typowo pamiętnikowe sprawy. Część spraw się poprawiło i naprostowało, pracy dalej nie mam i już nie będę chwilowo jej szukać, bo muszę w końcu skupić się na nauce do egzaminów maturalnych, do których zostało szalenie niewiele czasu i myśl o tym mnie przeraża, ale niestety nie napędza do działania (ah, ta prokrastynacja). Chwilowo jest jednak dosyć spokojnie i w końcu przebieg wydarzeń spoczywa na tej górnej sinusoidzie, niemniej muszę wziąć swoje sprawy w swoje ręce, bo, na litość boską, niedługo już całkiem przyrosnę do łóżka albo krzesła.

Udało mi się zmobilizować do przejścia na dietę, bo w ostatnim czasie przybyło mi paru nadprogramowych kilogramów, a obecny tryb odżywiania nie spełniał swojej podstawowej funkcji - odżywiania, zamiast którego jedynie się najadałam. Zaczęłam od początku tego tygodnia, więc jutro będzie dopiero trzeci dzień, ale mam nadzieję, że uda mi się wytrwać dłuższy czas. Staram się jeść lżej, mniej, zdrowiej i mniej kalorycznie. Więcej warzyw i chwytliwych produktów z serii ,,light'', mniej pustych kalorii. I mniej wizyt u babci, bo dzisiejsza nauczyła mnie, że nie wyjdę od niej bez zjedzenia kawałka ciasta, a to dobrze na początek mojej diety nie wpłynie, jeśli będę zbyt często do niej wpadać.

Od jakiegoś czasu przestałam brać leki z sertraliną. Nie do końca był to świadomy i planowany wybór, wcześniej po takich próbach nie byłam w stanie funkcjonować po paru dniach, ale że nie odnoszę większych skutków ubocznych odstawienia niż nadwrażliwość, wieczne rozdrażnienie i lekkie przybicie, toteż postanowiłam wykorzystać ten przypadek i nie brać ich więcej, a przynajmniej przez jakiś czas dać sobie z nimi spokój, dopóki nie jestem pod opieką lekarza. Właściwie czuję się nawet nieco ,,odblokowana'', choć zastanawiam się, czy faktycznie jestem i zawsze byłam tak nerwowa, czy to tylko objaw odstawienny i pewnie przekonam się o tym za jakiś czas, gdy organizm odzwyczai się od sztucznych endorfin. I oby nastąpiło to jak najszybciej, bo te ,,naturalne'' potrafią być baaardzo przyjemne ;)

Za oknem zrobiło się po nowym roku strasznie biało, co właściwie mnie cieszy, bo jesienne widoki w styczniu nie są najbardziej motywujące, a zawsze milej popatrzeć na płatki śniegu za oknem w bezsenną noc, chociaż wolałabym móc zasnąć.

Pomyślności.

Czasem pokładamy w coś tak wielkie nadzieje, że tworzymy sobie w głowie ogromną, gorącą bańkę, którą pielęgnujemy z oddaniem wszystkich emocji i całego nakładu serca. Bańka ta krąży i krąży, jest obecna przez całą dobę w naszych myślach i podnosi nas na duchu, ociepla chłód serca i nie daje rozsądkowi dojść do głosu. Przychodzi jednak moment, kiedy bańka pęka, a jej elementy rozbryzgają się na całej naszej twarzy, na całym ciele i duszy, zostawiając piekące i bolesne ślady, o których ciężko zapomnieć. A Ty przyjmujesz tę bańkę, bo to twoja bańka, bo to to, czym żyłeś tak długo. I budujesz kolejną bańkę, która raz na jakiś czas znów Cię parzy, jak meduza swoimi mackami. 

Chciałabym życzyć każdemu mniej naiwności, żeby klapki spadły z waszych oczu i żebyście nie wierzyli w coś, co nie istnieje. Złamane lusterko można skleić, ale nadal zostanie wyraźna rysa. Nie miejcie nadziei, że kiedykolwiek zniknie. bo nie zniknie. Będziecie czekać, czekać, udawać, że nie widzicie tego pęknięcia, aż w końcu zobaczycie je na tyle wyraźnie, że wy sami rozpadniecie się z bólu na pół i już nic nie będzie takie samo. Motyle w brzuchu szybko zamieniają się w gulę w gardle, a im dłużej trwa ta transformacja, tym większa gula się tworzy. Nie traćcie czasu na kogoś, kto nigdy nie odwzajemni tego, co czujesz. Nie czekajcie, aż to minie, a inne dopiero nastąpi. Nie nastąpi, choć trudno w to uwierzyć i to zrozumieć, a jeszcze trudniej się z tym pogodzić. Nie jestem pewna, czy w ogóle można do końca to zaakceptować.

I więcej optymizmu. Mimo wszystko.